Χρυσουλα μαραγκοπουλου
«Αν ήταν να με ρωτήσουν ποιος δρόμος πάει στον ουρα
Υπάρχουν δύο δρόμοι.
Ο πρώτος είναι εκείνος που οδηγεί στον ουρανό.
Εκείνος που διασχίζουν όσοι πραγματικά ζουν και όχι απλώς υπάρχουν. Όσοι αγωνίζονται, όσοι συλλέγουν εμπειρίες, όσοι αισθάνονται. Για να ανέβεις στον ουρανό πρέπει να γνωρίσεις την πραγματική ευτυχία. Πρέπει να κατακτήσεις γνώσεις.
Ο δεύτερος είναι ο άλλος.
Εκείνος που διασχίζουν όσοι αρνούνται να πολεμήσουν για κάτι, όσοι αρκούνται στο μέτριο, όσοι αρκούνται στο να δέχονται αβίαστα έτοιμες γνώσεις.
Όμως η γνώση δεν είναι έτσι.
Για να την κατακτήσεις πρέπει να ψάξεις για να βρεις, να ακούσεις και άλλες απόψεις, να αμφισβητήσεις και να δεχτείς.
Ο δρόμος που οδηγεί στον ουρανό είναι μακρύς και δύσβατος. Για να φτάσεις ως το τέρμα χρειάζεται να κοπιάσεις, να ξεκινήσεις από το τίποτα και να κατακτήσεις τα πάντα.
Ο άλλος δρόμος είναι ευκολοδιάβατος. Γι αυτό και είναι πολυσύχναστος. Μπορεί κανείς να φτάσει στο τέρμα χωρίς πολύ κόπο. Μόνο που υπάρχει ο κίνδυνος να κολλήσει στην κίνηση. Σε μια στασιμότητα ψυχική και πνευματική, που έχουν κολλήσει πολλοί στις μέρες μας.
Όταν διασχίσει κανείς τον πρώτο δρόμο φτάνει στον ουρανό. Και ο ουρανός είναι απέραντος όπως απέραντη είναι και η ευτυχία εκείνου που πετάει ελεύθερος.
Ο άλλος δρόμος οδηγεί στο έδαφος. Σε μια μίζερη μάζωξη δυστυχισμένων ανθρώπων. Ανθρώπων που δεν κατάλαβαν ποτέ το λόγο ύπαρξής τους κι έτσι έμειναν απλώς στο να υπάρχουν και όχι να ζουν.
Υπάρχουν λοιπόν δυο δρόμοι. Οι διαδρομές διαφέρουν. Οι προορισμοί διαφέρουν.
Και τελικά ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέξει ποιο δρόμο θέλει να ακολουθήσει.
νό, θα απαντούσα ο πιο δύσκολος»Υπάρχουν δύο δρόμοι.
Ο πρώτος είναι εκείνος που οδηγεί στον ουρανό.
Εκείνος που διασχίζουν όσοι πραγματικά ζουν και όχι απλώς υπάρχουν. Όσοι αγωνίζονται, όσοι συλλέγουν εμπειρίες, όσοι αισθάνονται. Για να ανέβεις στον ουρανό πρέπει να γνωρίσεις την πραγματική ευτυχία. Πρέπει να κατακτήσεις γνώσεις.
Ο δεύτερος είναι ο άλλος.
Εκείνος που διασχίζουν όσοι αρνούνται να πολεμήσουν για κάτι, όσοι αρκούνται στο μέτριο, όσοι αρκούνται στο να δέχονται αβίαστα έτοιμες γνώσεις.
Όμως η γνώση δεν είναι έτσι.
Για να την κατακτήσεις πρέπει να ψάξεις για να βρεις, να ακούσεις και άλλες απόψεις, να αμφισβητήσεις και να δεχτείς.
Ο δρόμος που οδηγεί στον ουρανό είναι μακρύς και δύσβατος. Για να φτάσεις ως το τέρμα χρειάζεται να κοπιάσεις, να ξεκινήσεις από το τίποτα και να κατακτήσεις τα πάντα.
Ο άλλος δρόμος είναι ευκολοδιάβατος. Γι αυτό και είναι πολυσύχναστος. Μπορεί κανείς να φτάσει στο τέρμα χωρίς πολύ κόπο. Μόνο που υπάρχει ο κίνδυνος να κολλήσει στην κίνηση. Σε μια στασιμότητα ψυχική και πνευματική, που έχουν κολλήσει πολλοί στις μέρες μας.
Όταν διασχίσει κανείς τον πρώτο δρόμο φτάνει στον ουρανό. Και ο ουρανός είναι απέραντος όπως απέραντη είναι και η ευτυχία εκείνου που πετάει ελεύθερος.
Ο άλλος δρόμος οδηγεί στο έδαφος. Σε μια μίζερη μάζωξη δυστυχισμένων ανθρώπων. Ανθρώπων που δεν κατάλαβαν ποτέ το λόγο ύπαρξής τους κι έτσι έμειναν απλώς στο να υπάρχουν και όχι να ζουν.
Υπάρχουν λοιπόν δυο δρόμοι. Οι διαδρομές διαφέρουν. Οι προορισμοί διαφέρουν.
Και τελικά ο καθένας είναι ελεύθερος να διαλέξει ποιο δρόμο θέλει να ακολουθήσει.