χριστινα μαυροκεφαλου
Ξεφύλλιζα σήμερα το πρωί την «Αναφορά στο Γκρέκο».
Μία υπογράμμιση που είχα κάνει κίνησε τον στοχασμό μου : «Έχουν να πουν πως άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται το θάνατο. Όχι σου λέω εγώ. Άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται την αθανασία».
Τελικά, όσο σιωπηλός και αν είναι ο γραπτός λόγος, οι λέξεις μπορούν ν’ αποκτήσουν στεντόρεια φωνή και να σημαδέψουν την ψυχή του ανθρώπου. Έτσι και σήμερα αυτό το ρητό με συνοδεύει σε κάθε μου σκέψη.
Η αλήθεια είναι πως η συνειδητοποίηση του θανάτου σημαίνει απόλυτη κατάφαση για τη ζωή.
Το απόλυτο γεγονός της θνητότητας μας είτε ενστικτωδώς είτε συνειδητά μάς οδηγεί στη δημιουργία.
Ο άνθρωπος καθώς αντιλαμβάνεται τη θνητή φύση του δημιουργεί πολιτισμό, κάνει οικογένεια, γράφει βιβλία, πεθαίνει ηρωικά στα πεδία των μαχών, φυτεύει ένα δέντρο στον κήπο του. Προσπαθεί ν’αφήσει κάτι πίσω του να νικήσει το πέρασμα του χρόνου˙ να κερδίσει ένα κομμάτι απ’την εγκόσμια αθανασία. Γι’αυτό και λέγεται άνθρωπος και όχι ζώο, γιατί τα ζώα δεν έχουν αντιληφθεί τη θνητότητα τους και απλώς ζουν. Ο άνθρωπος όμως υπάρχει.
Η ζωή είναι το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο
σκοτάδι απ’το οποίο προερχόμαστε και στο σκοτάδι που καταλήγουμε.
Για ν’ αποκτήσει νόημα το δώρο της ζωής οφείλουμε να δημιουργήσουμε κάτι σπουδαίο. Στόχος του θνητού ανθρώπου είναι να περάσει σαν άλλος Οδυσσέας από την κατάσταση του «Κανενός» στο επίπεδο της προσωπικής ταυτότητας αντιμετωπίζοντας όλα τα «τέρατα» «που στήνει η ψυχή εμπρός του». Ξεπερνώντας τα θα πολιορκήσει «Τροίες», θα υπερασπιστεί «Θερμοπύλες», θα φτιάξει Παρθενώνες ώσπου κάποια στιγμή, σαν φτάσει στο τέρμα αυτής της διαδρομής, η συνείδησή του θα τον ανταμείψει, γιατί έκανε το χρέος του: Απόδιωξε τα ένστικτά του και υψώθηκε στο επίπεδο του τραγικού ανθρώπου που έρχεται σε σύγκρουση με τη μοίρα του θανάτου και τον ακυρώνει με τη δημιουργία του.
Επομένως, όταν ο απλός ο άνθρωπος φυτεύει ένα δέντρο στον κήπο του, υποσυνείδητα δίνει ζωή, νικά τον θάνατο και επιδιώκει την αθανασία.
Μία υπογράμμιση που είχα κάνει κίνησε τον στοχασμό μου : «Έχουν να πουν πως άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται το θάνατο. Όχι σου λέω εγώ. Άνθρωπος είναι το ζώο που συλλογιέται την αθανασία».
Τελικά, όσο σιωπηλός και αν είναι ο γραπτός λόγος, οι λέξεις μπορούν ν’ αποκτήσουν στεντόρεια φωνή και να σημαδέψουν την ψυχή του ανθρώπου. Έτσι και σήμερα αυτό το ρητό με συνοδεύει σε κάθε μου σκέψη.
Η αλήθεια είναι πως η συνειδητοποίηση του θανάτου σημαίνει απόλυτη κατάφαση για τη ζωή.
Το απόλυτο γεγονός της θνητότητας μας είτε ενστικτωδώς είτε συνειδητά μάς οδηγεί στη δημιουργία.
Ο άνθρωπος καθώς αντιλαμβάνεται τη θνητή φύση του δημιουργεί πολιτισμό, κάνει οικογένεια, γράφει βιβλία, πεθαίνει ηρωικά στα πεδία των μαχών, φυτεύει ένα δέντρο στον κήπο του. Προσπαθεί ν’αφήσει κάτι πίσω του να νικήσει το πέρασμα του χρόνου˙ να κερδίσει ένα κομμάτι απ’την εγκόσμια αθανασία. Γι’αυτό και λέγεται άνθρωπος και όχι ζώο, γιατί τα ζώα δεν έχουν αντιληφθεί τη θνητότητα τους και απλώς ζουν. Ο άνθρωπος όμως υπάρχει.
Η ζωή είναι το μεσοδιάστημα ανάμεσα στο
σκοτάδι απ’το οποίο προερχόμαστε και στο σκοτάδι που καταλήγουμε.
Για ν’ αποκτήσει νόημα το δώρο της ζωής οφείλουμε να δημιουργήσουμε κάτι σπουδαίο. Στόχος του θνητού ανθρώπου είναι να περάσει σαν άλλος Οδυσσέας από την κατάσταση του «Κανενός» στο επίπεδο της προσωπικής ταυτότητας αντιμετωπίζοντας όλα τα «τέρατα» «που στήνει η ψυχή εμπρός του». Ξεπερνώντας τα θα πολιορκήσει «Τροίες», θα υπερασπιστεί «Θερμοπύλες», θα φτιάξει Παρθενώνες ώσπου κάποια στιγμή, σαν φτάσει στο τέρμα αυτής της διαδρομής, η συνείδησή του θα τον ανταμείψει, γιατί έκανε το χρέος του: Απόδιωξε τα ένστικτά του και υψώθηκε στο επίπεδο του τραγικού ανθρώπου που έρχεται σε σύγκρουση με τη μοίρα του θανάτου και τον ακυρώνει με τη δημιουργία του.
Επομένως, όταν ο απλός ο άνθρωπος φυτεύει ένα δέντρο στον κήπο του, υποσυνείδητα δίνει ζωή, νικά τον θάνατο και επιδιώκει την αθανασία.