Μαρία Μουρούτσου
Καμιά φορά αναρωτιέμαι : γιατί άραγε δημιουργήσαμε τη λέξη «αθάνατος» και της δώσαμε αυτή τη σημασία,της αιώνιας ζωης; Αφού και πριν ονομάσουμε εμείς οι ίδιοι τους θεούς αθάνατους δεν είχαμε δει κανένα να ζει αιώνια,να μην πεθαίνει.Και πραγματικά με τρώει πολύ αυτή μου η σκέψη. Ύστερα όμως σκέφτομαι πολλους που πέθαναν κι όμως ζουν ακόμη,τους ανθρώπους που με το έργο τους κέρδισαν κάποιου είδους αθανασία. Κι αμέσως ανοίγω ένα βιβλίο του Καζαντζάκη και χάνομαι εκεί μέσα με τις ώρες. Νιώθω σα να κρατάω ένα μικρό κομμάτι της σοφίας εκείνου του ανθρώπου,που για μένα ωστόσο φαντάζει τεράστιο,ίσως μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορέσω ποτέ μου να αποκτήσω. Μπόρει ο Καζαντζάκης να πέθανε πολύ πριν γεννηθώ,αλλά εγώ τώρα αρχίζω να τον γνωρίζω,όπως θα τον γνωρίσουν μια μέρα και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου...
Τι είπες; Θα έχουν περάσει τα χρόνια μέχρι τότε; Δε θα είναι της μόδας; Μα η σοφία δεν παλιώνει ούτε ακολουθεί μόδες. Ο άνθρωπος αυτός μίλησε και έγραψε για όλες τις εποχές,για όλες τις καταστάσεις. Βαθιά του πίστη ήταν,άλλωστε,πως ό,τι κάνουμε το αφήνουμε ως κληρονομιά για τους επόμενους. Το ΄χεις ποτέ σκεφτει αυτό; Γιατί αξιζει να προσπαθούμε στη ζωή μας; Α ξέχασα,για τα λεφτά..το χρήμα,το χρήμα.Βάλαμε ταπελάκι κοστολόγησης σε ό,τι υπάρχει στη ζωή μας:στους ανθρώπους μας,στα συναισθήματά μας. Πολλοί απασχολημένοι είμαστε πια...ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε το χρήμα, να τα αγοράσουμε όλα,να μην έχει ο διπλανός μας περισσότερα, να του παρουμε κι αυτά που έχει. Πού χρόνος σου λέει μετά...εγώ να βοηθήσω;Ααα δεν έχω λεφτά... πνίγομαι πνίγομαι,δεν έχω χρόνο... και τι δηλαδή αυτός θα βοηθούσε εμένα για να το βοηθήσω εγώ;
Μη μας πεις όμως ευθυνόφοβους, αφού όλες μας τις ευθύνες τις αναλαμβάνουμε..φόρους πληρώνουμε, κάνουμε σωστά τη δουλειά μας...Ναι και κάπως έτσι τελειώνουν οι δικαιολογίες, κάπως ετσι συνειδητοποιούμε πως πάλι το χρήμα υπηρετούμε. Λησμονήσαμε τη σημαντικότερη μας ευθύνη, αυτή που μας έδωσε αυτόματα η φύση, εφόσον μας έπλασε ανθρώπους. Έχουμε την ευθύνη, το δικαίωμα και την υποχρέωση να είμαστε άνθρωποι. Είναι ευθύνη μας να δείχνουμε ανθρωπιά, να βοηθούμε.. όχι μόνο την οικογένειά μας αλλά και τους συνανθρώπους μας. Είναι ευθύνη μας να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε καλύτερο. Είναι ευθύνη μας να ξυπνάμε κάθε πρωί αποφασισμένοι και έτοιμοι για την αλλαγή. Να λέμε «Σήμερα θα βγω έξω κι ας μην πάρω το κινητό μου δεν πειράζει, τουλάχιστον θα έχω μαζί μου την ανθρωπιά μου. Θα κάνω ανθρώπους να χαμογελάσουν, θα δώσω την μπουκιά από το φαγητό μου, θα δώσω το χέρι μου να το κρατήσουν και το σώμα μου να στηριχτούν.» ‘Ετσι, το βράδυ θα γυρίσω τρισευτυχισμένη κι ας μην κρατάω ούτε 1€, γιατί θα ξέρω οτί έκανα τον κόσμο καλύτερο, οτί προσπάθησα να δώσω ένα μέρος του εαυτού μου σε κάποιον που ίσως είχε χάσει ένα μέρος του δικού του εαυτού. Κι αυτή θα είναι η κληρονομιά που θα αφήσω στα παιδιά μου, ένας κόσμος καλύτερος, κι αν δεν τα καταφέρω θα φταίω εγώ, γιατί ήταν ευθύνη μου.
Καμιά φορά αναρωτιέμαι : γιατί άραγε δημιουργήσαμε τη λέξη «αθάνατος» και της δώσαμε αυτή τη σημασία,της αιώνιας ζωης; Αφού και πριν ονομάσουμε εμείς οι ίδιοι τους θεούς αθάνατους δεν είχαμε δει κανένα να ζει αιώνια,να μην πεθαίνει.Και πραγματικά με τρώει πολύ αυτή μου η σκέψη. Ύστερα όμως σκέφτομαι πολλους που πέθαναν κι όμως ζουν ακόμη,τους ανθρώπους που με το έργο τους κέρδισαν κάποιου είδους αθανασία. Κι αμέσως ανοίγω ένα βιβλίο του Καζαντζάκη και χάνομαι εκεί μέσα με τις ώρες. Νιώθω σα να κρατάω ένα μικρό κομμάτι της σοφίας εκείνου του ανθρώπου,που για μένα ωστόσο φαντάζει τεράστιο,ίσως μεγαλύτερο από αυτό που θα μπορέσω ποτέ μου να αποκτήσω. Μπόρει ο Καζαντζάκης να πέθανε πολύ πριν γεννηθώ,αλλά εγώ τώρα αρχίζω να τον γνωρίζω,όπως θα τον γνωρίσουν μια μέρα και τα παιδιά μου και τα εγγόνια μου...
Τι είπες; Θα έχουν περάσει τα χρόνια μέχρι τότε; Δε θα είναι της μόδας; Μα η σοφία δεν παλιώνει ούτε ακολουθεί μόδες. Ο άνθρωπος αυτός μίλησε και έγραψε για όλες τις εποχές,για όλες τις καταστάσεις. Βαθιά του πίστη ήταν,άλλωστε,πως ό,τι κάνουμε το αφήνουμε ως κληρονομιά για τους επόμενους. Το ΄χεις ποτέ σκεφτει αυτό; Γιατί αξιζει να προσπαθούμε στη ζωή μας; Α ξέχασα,για τα λεφτά..το χρήμα,το χρήμα.Βάλαμε ταπελάκι κοστολόγησης σε ό,τι υπάρχει στη ζωή μας:στους ανθρώπους μας,στα συναισθήματά μας. Πολλοί απασχολημένοι είμαστε πια...ψάχνουμε απεγνωσμένα να βρούμε το χρήμα, να τα αγοράσουμε όλα,να μην έχει ο διπλανός μας περισσότερα, να του παρουμε κι αυτά που έχει. Πού χρόνος σου λέει μετά...εγώ να βοηθήσω;Ααα δεν έχω λεφτά... πνίγομαι πνίγομαι,δεν έχω χρόνο... και τι δηλαδή αυτός θα βοηθούσε εμένα για να το βοηθήσω εγώ;
Μη μας πεις όμως ευθυνόφοβους, αφού όλες μας τις ευθύνες τις αναλαμβάνουμε..φόρους πληρώνουμε, κάνουμε σωστά τη δουλειά μας...Ναι και κάπως έτσι τελειώνουν οι δικαιολογίες, κάπως ετσι συνειδητοποιούμε πως πάλι το χρήμα υπηρετούμε. Λησμονήσαμε τη σημαντικότερη μας ευθύνη, αυτή που μας έδωσε αυτόματα η φύση, εφόσον μας έπλασε ανθρώπους. Έχουμε την ευθύνη, το δικαίωμα και την υποχρέωση να είμαστε άνθρωποι. Είναι ευθύνη μας να δείχνουμε ανθρωπιά, να βοηθούμε.. όχι μόνο την οικογένειά μας αλλά και τους συνανθρώπους μας. Είναι ευθύνη μας να αλλάξουμε τον κόσμο, να τον κάνουμε καλύτερο. Είναι ευθύνη μας να ξυπνάμε κάθε πρωί αποφασισμένοι και έτοιμοι για την αλλαγή. Να λέμε «Σήμερα θα βγω έξω κι ας μην πάρω το κινητό μου δεν πειράζει, τουλάχιστον θα έχω μαζί μου την ανθρωπιά μου. Θα κάνω ανθρώπους να χαμογελάσουν, θα δώσω την μπουκιά από το φαγητό μου, θα δώσω το χέρι μου να το κρατήσουν και το σώμα μου να στηριχτούν.» ‘Ετσι, το βράδυ θα γυρίσω τρισευτυχισμένη κι ας μην κρατάω ούτε 1€, γιατί θα ξέρω οτί έκανα τον κόσμο καλύτερο, οτί προσπάθησα να δώσω ένα μέρος του εαυτού μου σε κάποιον που ίσως είχε χάσει ένα μέρος του δικού του εαυτού. Κι αυτή θα είναι η κληρονομιά που θα αφήσω στα παιδιά μου, ένας κόσμος καλύτερος, κι αν δεν τα καταφέρω θα φταίω εγώ, γιατί ήταν ευθύνη μου.