Μαρία Κορδαλή
Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
Τι θα πει φως… Ήλιος, Γένεση, Ανάσταση. Πως φτάνουμε εκεί; Δεδομένα τα έχουμε; Αν θεωρήσουμε ότι ο Ήλιος είναι το δεδομένο η γένεση και η ανάσταση παραμένουν τα ζητούμενα. Για αυτά τα ζητούμενα μιλά ο ποιητής. Τα αρχέγονα… Τα αναπάντητα… Τα αμφισβητούμενα… Τα εν πολλές θεωρίες θέματα. Και εδώ αρχίζει το ταξίδι της αναζήτησης. Τολμά ο άνθρωπος να κοιτάξει κατάματα το κακό μέσα του και γύρω του; Τολμά να αντέξει την κακότροπη φύση του; Τολμά να πεθάνει για τα πιστεύω του; Πολεμά για το καλό και το δίκαιο; Τολμά να ‘’δει’’ την αλήθεια; Τολμά να αφεθεί στην χαρά της ζωής; Τολμά να γευτεί την εύνοια του Θεού; Πολεμά για την ατομική του ελευθερία; Οι κοινωνίες έχουν οριστεί με τέτοιους τρόπους και θεωρίες ώστε ο άνθρωπος σπανίως να τολμά και ακόμη πιο σπάνια να πολεμά, με αποτέλεσμα το ανθρώπινο είδος να μεταμορφώνεται σε απόλυτα ελεγχόμενο θηρίο. Ένα θηρίο που άλλοτε δείχνει τα ‘’κοφτερά’’ του δόντια και άλλοτε δειλιάζει. Η ανθρώπινη ψυχή είναι μονίμως παραγκωνισμένη γιατί αυτό θέλουν οι ειδήμονες. Για αυτήν την ελευθερία της ψυχής μιλά ο Καζαντζάκης. Της ατίθασης, της αδάμαστης, της ανεξέλεγκτης. Της ψυχής που δεν τολμά να δει την γενέτειρα της, το φως. Ένα αιώνιο παράπονο διατυπωμένο μέσα από κοινωνικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές επαναστάσεις, όπως η Γαλλική επανάσταση, όπως η Αναγέννηση, όπως ο Χριστιανισμός. Και πως αλλιώς να εκφράσει ο ποιητής τούτο το παράπονο. Πώς αλλιώς να εκφράσει την βαθιά αναρχική φύση του πάρα με τούτο εδώ τον τρόπο. Με την εις άτοπον απαγωγή ορίζει την ψυχή. Αυτό κάνει και ο Καζαντζάκης . Ερμηνεύει τα σκοτάδια για να απαντήσει στο τι είναι φως….
Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
Τι θα πει φως… Ήλιος, Γένεση, Ανάσταση. Πως φτάνουμε εκεί; Δεδομένα τα έχουμε; Αν θεωρήσουμε ότι ο Ήλιος είναι το δεδομένο η γένεση και η ανάσταση παραμένουν τα ζητούμενα. Για αυτά τα ζητούμενα μιλά ο ποιητής. Τα αρχέγονα… Τα αναπάντητα… Τα αμφισβητούμενα… Τα εν πολλές θεωρίες θέματα. Και εδώ αρχίζει το ταξίδι της αναζήτησης. Τολμά ο άνθρωπος να κοιτάξει κατάματα το κακό μέσα του και γύρω του; Τολμά να αντέξει την κακότροπη φύση του; Τολμά να πεθάνει για τα πιστεύω του; Πολεμά για το καλό και το δίκαιο; Τολμά να ‘’δει’’ την αλήθεια; Τολμά να αφεθεί στην χαρά της ζωής; Τολμά να γευτεί την εύνοια του Θεού; Πολεμά για την ατομική του ελευθερία; Οι κοινωνίες έχουν οριστεί με τέτοιους τρόπους και θεωρίες ώστε ο άνθρωπος σπανίως να τολμά και ακόμη πιο σπάνια να πολεμά, με αποτέλεσμα το ανθρώπινο είδος να μεταμορφώνεται σε απόλυτα ελεγχόμενο θηρίο. Ένα θηρίο που άλλοτε δείχνει τα ‘’κοφτερά’’ του δόντια και άλλοτε δειλιάζει. Η ανθρώπινη ψυχή είναι μονίμως παραγκωνισμένη γιατί αυτό θέλουν οι ειδήμονες. Για αυτήν την ελευθερία της ψυχής μιλά ο Καζαντζάκης. Της ατίθασης, της αδάμαστης, της ανεξέλεγκτης. Της ψυχής που δεν τολμά να δει την γενέτειρα της, το φως. Ένα αιώνιο παράπονο διατυπωμένο μέσα από κοινωνικές, πολιτισμικές και θρησκευτικές επαναστάσεις, όπως η Γαλλική επανάσταση, όπως η Αναγέννηση, όπως ο Χριστιανισμός. Και πως αλλιώς να εκφράσει ο ποιητής τούτο το παράπονο. Πώς αλλιώς να εκφράσει την βαθιά αναρχική φύση του πάρα με τούτο εδώ τον τρόπο. Με την εις άτοπον απαγωγή ορίζει την ψυχή. Αυτό κάνει και ο Καζαντζάκης . Ερμηνεύει τα σκοτάδια για να απαντήσει στο τι είναι φως….